Sizden ailenizdeki, çalışma hayatınızdaki, kısaca çevrenizdeki zor insanları bir an için düşünmenizi istiyorum… Sürekli sorun çıkaran, gündeminizi işgal eden mutlaka bir veya birkaç insan vardır değil mi?

Peki hiç düşündünüz mü? Bu zor insanların, biz izin verdiğimiz için zor insanlar olarak hayatımızı, işimizi etkilediklerini…

Örneğin iş hayatımıza bakalım… Kim ne kadar zorluk, sorun çıkarırsa o kadar çok konuşulmuyor mu? Sizin şirketinizde en çok saygı görenler, sizi en az dinleyip, en çok eleştirenler değil mi? Veya kapısından girmeye çekindiğiniz o zor iş arkadaşınız/yöneticiniz için siz değil misiniz “çok sıkı adam/kadın” diyen. Bir düşünün bakalım…

Örneğin televizyonlardaki kaliteli (!) programlara bakalım…

Kim ne kadar çok çevresini eleştirirse, kim daha çok bağırırsa reyting canavarı yapmıyor muyuz?

Ailemizde en çok sorun çıkaran kardeşimiz, akrabamıza destek verilmiyor mu?

Bu arada olan, sorun çıkarmadan güzel güzel işini yapan, çevresindekilere iyi davrananlara oluyor ne yazık ki. Böyle insanlar nedense iyi, güzel şeylerde akla en son geliyor. “Aman onu çağırmazsak neler olur” diyerek hep en zor insanları davet ediyoruz.

Çalıştığım bir kurumda, eğitimlere katılacakların listesi düzenlenirken, sürekli zor insanı oynayan, değişime dirençli bir yönetici vardı. Kurumlarda da eğitimler, “ödül, tatil” gibi değerlendirildiği için o zor insanı, “aman gelmezse o kadar çok sorun çıkarır ki, tüm projeleri sabote eder” diye, güney kıyılarındaki her iki eğitime birden çağırmıştık örneğin…

Eminim benzer kişiler, durumlar sizlerin hayatında da vardır.

Gelin bundan sonra zor insanları izole edelim; çağırmayalım, haklarında konuşmayalım, izlemeyelim, saygı duymayalım, sms göndermeyelim ve sadece zor oldukları için saygı duymayalım…

Ne dersiniz?