Son 3 yılda ekonomi alanında yaşanan olumsuz gelişmelerden, en olumsuz etkilenenler, bence “beyaz yakalılılar” olarak tanımlanan çalışanlar.

Gittikçe asgari ücrete yaklaşan ücretleri, düşen satınalma gücü, araba-ev hayallerinin sonsuza uzanması, kira ve okul masraflarını düşününce aşağıdaki sonuçları normal karşılıyorum.

Peki insan kaynakları ve/veya üst yönetim ne yapacak, nasıl çözüm önerileri var ?

• “Beyaz yakalı çalışanların ancak yarısı şirketleri tarafından verilen maaş ve yan haklardan memnun. Maaşından memnun olanların çoğunluğu da (%63) alım güçlerinin düştüğünü belirtiyor. Ücretinden memnun olmayanlar arasında alım gücünün düştüğünü belirtenlerin oranı %90’ı aşıyor.”

Ücret memnuniyetini yükseltmek için neler yapılabilir ?

• Yapabiliyorsanız, TÜİK verilerini değil, gerçek enflasyon verilerini değerlendirebilirsiniz 🙂 
• İçeride adaletli ve dışarıda da rekabetçi bir anlayış ve bu anlayışa uygun bir ücret yapısının düzenlenmesi gerekir. Bu konuda, benim de iş ortağım olan bir firma ile bu konuda yeni bir yapılanma sağlanabilir. 
• Daha kısa aralıklarla ücret artışı yapılabilir. Yılda 1 veya 2 değil, gerekirse 3,4 dönemde artış sağlanabilir. 
• Ücret dışı ve çalışanlar için anlamı olan yan haklar geliştirilebilir. Eğitim desteği, kira/lojman desteği, sağlık sigortası, sağlık desteği, yakacak yardımı gibi. 
• Toplu alım organizasyonu planlanabilir. 
• Finansal okur yazarlık eğitimleri verilebilir. Zaten kıt olan kaynağı, daha verimli kullanma ile ilgili bir destek de işe yarayabilir. 

Özellikle büyük şehirlerde artan yaşam maliyetleri nedeniyle, Anadolu’daki kurumlar için daha yetkin kaynağa ulaşma için de bir fırsat bu. Ailesiyle yaşamak zorunda kalan beyaz yakalıyı, kurumlarına çekebilirler. 

“Maaşının en fazla dörtte biri ile kirasını ödeyebilenlerin oranı son iki yılda %64’ten %17’ye gerilemiş durumda.

Araç sahibi olmayanların %65’i  bugünden sonra kendilerine bir araç satın alma ihtimalinin çok düşük olduğu görüşünde.”

Ev alabilmenin uzak bir ihtimal olduğunu söyleyenlerin oranı %71.

• Lojman desteği düşünülebilir. Veya sağlık sektöründe önceden de uygulanan “ortak yaşam alanları” kiralanabilir. Örneğin, yeni mezun ve tek başına kira ödeyemeyecek çalışanlar için bir tür “yurt” sistemi getirebilir.

Beyaz yakalı çalışanların %75’i 2023 yılında yapılan asgari ücretin olması gerektiğinden daha az olduğunu düşünüyor.

Ekonomik krizin bitmesine yönelik görüşler oldukça olumsuz. Çalışanların yarısı krizin bitmeyeceğini düşünüyor. Krizin 3 yıldan uzun süreceğini ya da bitmeyeceğini düşünenlerin oranı toplamda %80.

Beyaz yakalı çalışanlar da, toplumun diğer kesimleri gibi genelde olumsuz duygular içinde. Bu grubun çoğunluğu kendilerini mutsuz, endişeli ve ümitsiz olarak nitelendiriyorlar.

Evet ülkece mutsusuz. Peki buna bir de iş hayatının mutsuzluğunu eklemesek ? Bu nedenle, “esenlik” konusunda gerçekten anlamlı çalışmalar yapılabilir. Ama fasa fiso, gaz debriyaj ile günü kurtarma değil 🙂 

Çalışanların 3’te 2’si çalıştığı firmadan memnun.
Öte yandan beyaz yakalı çalışanların %43’ü iki yıl sonra kendisini çalıştığı şirketten başka bir yerde görmek istiyor.

Kaynak:https://www.ipsos.com/tr-tr/calisanlarin-3te-2si-calistigi-firmadan-memnun